شعر
شعر دختركم اينم از شعري كه قولش رو داده بودم .
گلم ! از خود رهيدن را بياموز به سر منزل رسيدن را بياموز
مجال تنگ و راهي دور در پيش به پاهايت دويدن را بياموز
زمين بي عشق خاكي سرد و مرده ست به قلب خود تپيدن را بياموز
جهان جولانگهي همواره زيباست به چشمت خوب ديدن را بياموز
بياموز، آفريدندت توانا توانا، آفريدن را بياموز
جهان طعم شراب كهنه دارد به لبهايت چشيدن را بياموز
تو اهل آسماني اي زميني به بال خود پريدن را بياموز
صدايت مي كنند از عالم عشق به گوش جان شنيدن را بياموز
نسيمي باش و از باد بهاري سحرگاهان وزيدن را بياموز
تو ابر رحمتي ، گاهي فرو ريز ز اشك خود چكيدن را بياموز
گذارت گر ز راهي پر گل افتاد به دست خود نچيدن را بياموز
به عاشق غمزه و غم ميفروشند تو از اول خريدن را بياموز
سبك همواره بار زندگي نيست بدوش خود كشيدن را بياموز
كمانت مي كند اين بار سنگين تو از اول خميدن را بياموز
جهان از هر دو دارد ، شادي و غم شكيبا داغ ديدن را بياموز
به دنيا دل سپردن نيست دشوار ز دنيا دل بريدن را بياموز
نياسودن به دوران جواني به پايان آرميدن را بياموز
به جولان در سخن"سالك" مپرداز دمي در خود خزيدن را بياموز
